Wjazd na teren bulwarów nad Mleczną (obejmujących trasy dla pieszych, rowerzystów i rolkarzy), polega na minięciu budki wiecznie zmieniającej ofertę. Aktualnie mieści się w niej sklepik z bielizną, natomiast kawałek dalej, nieprzerwanie, prosperuje sklep nocny, skupiający chyba wszystkich możliwych pijaczków z okolic. Przeważnie przesiadują na murku, którego fragment widać powyżej. Miejsce nie wygląda przyjaźnie, lecz jeśli ktoś okolicę zna, nie powinien odczuwać strachu, a szereg latarni, wzdłuż całej wybudowanej trasy, na pewno podnosi komfort psychiczny.
Mamy więc bardzo dobre oświetlenie i dla kontrastu ponure koryto rzeki, zarośla, ogródki działkowe. Dalej mury, budynki przemysłowe i... koniec. Nie ma szans na szybkie przedostanie się z Zamłynia na Borki, chyba że ktoś przeprawi się po piasku w stronę ulicy Garbarskiej, następnie np. Głównej, a potem taką nieutwardzoną Podhalańską przedostanie się w kierunku Maratońskiej. Ulicą Podhalańską kiedyś śmigałem codziennie, ale zimą (w wersji skrajnie nierównej, a diabelnie śliskiej) polecam ją tylko najwytrwalszym.
Rolkarze mogą zawracać bez zatrzymywania się i spokojnie bić swoje rekordy, niestety odcinek dla rowerów urywa się. Rowerzystom pozostaje albo spokój ducha i grzeczny powrót, albo wjazd na część przeznaczoną dla współczesnych wrotek. Osobiście drugiej z możliwości nie polecam, bo łatwo o kolizję.
Mieszkam niedaleko tego miejsca, ale poza tym wieczorem byłem tam tylko kilka razy, zawsze z Erykiem (jego deskorolkowe wyczyny oraz sesja fotograficzna Księżyca w perygeum). Tym razem ten fragment posłużył mi jako możliwość dobicia kilku kilometrów. Trasa dzisiejszego wieczoru, taka "rozruchowa", obejmowała także Ustronie, podróż windą z rowerem, wymianę zdań z motocyklistą przed wjazdem na rondo (słusznie polecającym mi tylną lampkę o większej mocy), a na zakończenie ów bulwar. A może bulwary? Czort jeden wie.
Marcin
(30 marca 2017 / M. / szosa)
(30 marca 2017 / M. / szosa)
