Chyba od roku zbieram się do napisania relacji z tej wyprawy, lecz zebrać się jednak nie mogę. W sumie to lista miejscowości w zupełności mogłaby wystarczyć, gdyby nie fakt, że na takim dystansie trochę się wydarzyło. I powstał niespełna trzyminutowy film.
Poza porannym dąsem Karola po moim klasycznym spóźnieniu, w pierwszą stronę jechało się naprawdę wesoło. Humorów nie zepsuła nam nam nawet goniąca nas wichura, i to taka solidna, z deszczem, burzą, efektami świetlnymi i próbą psychologicznego zgnębienia. Zanim przybyło apogeum, zerkaliśmy na coraz czarniejsze chmurzyska, próbując je przegonić zaimprowizowanym, recytowanym w rytm pracy nóg, wulgarnym wierszykiem:
Nadciąga wielkimi krokami
Wielki ch...j z piorunami!
Pamiętam tylko ten romantyczny dystych – wiatr wyszarpał mi z czaszki początek, a całość wplótł w długą, kosmatą brodę. Uratował nas betonowy, cudem napotkany przystanek.
W Odrzywole napotkaliśmy miłego pieska (zaburzyłem chronologię, bo deszcz padał potem), natomiast podczas krótkiego postoju zaczepił nas były radomianin. Opowiadał o tym, jak źle było mu tam, gdzie mieszkał. Narzekał bardziej ode mnie, co akurat doceniam. Marudził, smęcił i jęczał. Teraz ma idealny żywot, bo chwycił Boga za nogi i pałęta się bez zajęcia po Raju. Niestety nie potrafił nam wskazać drogi – na łonie Abrahama czuł się nowym. Zrobiła to pani sklepikarka, u której nabyliśmy lody.
Po drodze mijaliśmy wiele ciekawych miejsc, w tym zawsze interesujące mnie stare cmentarze, np. powstańców styczniowych w Ossie (w 1863 stoczono tam zwycięską dla Polaków bitwę) oraz blisko 50 żołnierzy poległych we wrześniu 1939. Nie było jednak szans na częste zatrzymywanie się. Nie odwiedziliśmy też ani ruin zamku w Inowłodzu (XIV w.), ani miejsca śmierci majora Henryka Dobrzańskiego "Hubala" (Anielin).
Na napotkanym odpuście zeszły nam dosłownie sekundy. Podczas gdy Karol kupował kotu nakręcaną mysz (Kot Bidon – jeśli ktoś nie zna, polecam) ja zastanawiałem się nad stylem ubioru jednej z pań. Jej ludowy strój pełen był pięknych, wywiedzionych z lasów, rzek, pól i kurnika motywów. Wszystko wyszyte na eleganckiej, czarnej tkaninie, a do tego... współczesne, czerwone jak koguci grzebień szpilki. Dla jednych brak gustu, dla innych przykład liberalnego podejścia do niegdyś sztywnych form oraz ciekawa korelacja czasów. Mnie się podobało.
Dobra, trzeba kończyć. Przyspieszamy.
W Smardzewicach – w towarzystwie koleżanek: Magdy, Magdaleny i Katarzyny, a przez chwilę innych pań i lubieżnego brodacza – wchłonęliśmy wielki, dwudaniowy obiad, by po chwili, w piątkę, mknąć Kokolotem do Rezerwatu Niebieskie Źródła (geograficznie to obszar Tomaszowa Mazowieckiego). Na miejscu czekały nas:
– urokliwa droga wzdłuż źródliskowych wód, – pogawędka z kaczymi ludzi (w Kronice ptaka nakręcacza, powieści H. Murakamiego, May Kasahara tak nazywała kaczki), – widok Wysp: Płaczących Wierzb, Samotnego Modrzewia i Kacząt (nazwy prawdziwe), – możliwość przyjrzenia się piaskowym gejzerom na dnie zatoczki, – brak zachwalenego błękitu, spowodowany złym kątem ustawienia się Ziemi względem Słońca (pretensje do Kosmosu).
W drodze powrotnej, już bez zgubienia się i drogowej plątaniny, wyskoczył nam pod koła jelonek. Rozpędzony i przerażony. Zauważyliśmy go może dwa metry przed sobą. Ślizgając się na zadzie uniknął kolizji, a potem zerwał się na cztery nogi. Tak szybko, jak się pojawił, tak szybko zniknął. Zanim dotarło do naszych co się stało, było już po wszystkim. I dobrze, bo mogło skończyć się nie tylko na jego strachu i naszym zdziwieniu. A tak w ogóle to był śliczny!
– urokliwa droga wzdłuż źródliskowych wód, – pogawędka z kaczymi ludzi (w Kronice ptaka nakręcacza, powieści H. Murakamiego, May Kasahara tak nazywała kaczki), – widok Wysp: Płaczących Wierzb, Samotnego Modrzewia i Kacząt (nazwy prawdziwe), – możliwość przyjrzenia się piaskowym gejzerom na dnie zatoczki, – brak zachwalenego błękitu, spowodowany złym kątem ustawienia się Ziemi względem Słońca (pretensje do Kosmosu).
W drodze powrotnej, już bez zgubienia się i drogowej plątaniny, wyskoczył nam pod koła jelonek. Rozpędzony i przerażony. Zauważyliśmy go może dwa metry przed sobą. Ślizgając się na zadzie uniknął kolizji, a potem zerwał się na cztery nogi. Tak szybko, jak się pojawił, tak szybko zniknął. Zanim dotarło do naszych co się stało, było już po wszystkim. I dobrze, bo mogło skończyć się nie tylko na jego strachu i naszym zdziwieniu. A tak w ogóle to był śliczny!
Poza tym wydarzeniem, droga powrotna obyła się bez przygód. Pierwszy postój trwał kilka minut – napełnialiśmy bidony. Drugi też kilka – kolejny raz podziwialiśmy tzw. słońce poboczne (tu też, i jeszcze kiedyś). I tyle.
Z tego, co pamiętam, to prawdziwe zmęczenie zaczęło nam doskwierać jakieś 25 kilometrów przed Radomiem. Twarde, szosowe siodełka zaczęły naprawdę uwierać, a każdy skrawek materiału (może poza wkładką w kolarskich spodenkach) przeszkadzał. Trochę bolały dłonie.
Piwny toast wznieśliśmy po mniej więcej 7 godzinach i 30 minutach pedałowania. Było warto!
M.
(29 czerwca 2017 / Marcin i Karol / szosa / 206 km)
DK48
Moja kochanka
Piesek!
Karol z pieskiem
Piesek bez Karola
Piesek!
Karol z pieskiem
Piesek bez Karola
"Nadciąga wielkimi krokami..."
Przystanek ratunkowy
Granica województw
Tak mogłoby być częściej
Byle nie wolniej
Byle nie wolniej
Pojęcia nie mam
Inowłódź
Myszy
Prawie na miejscu
"Takie palemy w Smardzewicach!" (fot. i słowa: Magdalena)
Zalew Sulejowski (fot. Magdalena)
Parking
Kokolot
fot. Magdalena
fot. Magdalena
fot. Magdalena
fot. Magdalena
W drodze powrotnej
Karol
"Maliny, papryka i inne"
Zdążyć przed burzą, zdążyć przed nocą. Resztka słonecznego halo
Kilometraż na tle dokładnej, motywacyjnej mapy
sporządzonej przez Karola
Fotografie:
Pierwsze i wszystkie podpisane imieniem - Magdalena Kokoszczyk
Pozostałe - Marcin Kurek
Niebieskie Źródła:
Skansen Rzeki Pilicy
Facebook:
https://www.facebook.com/pelnybidon
[MK 25.08.2018]
